خورشید در مغرب
آنقدر می گرید
بر آوارگی اش،
که سرخ می شود.
خون که می دود در صورتش
دل تنگ مشرق
پناه بر تاریکی می برد
شاید که تاب بیاورد غمِ آوارگی را
خورشید را از شب چه انتظار؟
شب، شب است
تا گرگ و میش هوا اما
باید تاب آوردش
با خیال،
که خود
آواره ای است خوشبخت!
نون الف - بهار 89
آنقدر می گرید
بر آوارگی اش،
که سرخ می شود.
خون که می دود در صورتش
دل تنگ مشرق
پناه بر تاریکی می برد
شاید که تاب بیاورد غمِ آوارگی را
خورشید را از شب چه انتظار؟
شب، شب است
تا گرگ و میش هوا اما
باید تاب آوردش
با خیال،
که خود
آواره ای است خوشبخت!
نون الف - بهار 89
عالی عالی عالی
پاسخحذفممنون :-)
حذف